شیخ بهایی گوید:آدمی اگر پیامبر هم باشد ،از زبان مردم آسوده نیست .
اگر بسیار کار کند می گویند:احمق است و اگر کم کار کند می گویند:تنبل است.
اگر بخشش کند و مال خود را به دیگران ببخشد، می گویند: افراط می کند.
اگر جمع گر باشد و خیرش به کسی نرسد می گویند :بخیل است و کسی از خیرش بهره ای نمی برد.
اگر ساکت و خاموش باشد می گویند :لال است و اگر زبان آوری کند می گویند : وراج و پرگو است.
اگر روزه بدارد و شبها نماز بخواند ،می گویند:ریاکار است و اگر نکند،می گویند:کافر و بی دین است .
لذا هرگز نباید به مدح و ثنا و سعایت مردم اعتنا کرد و جز خداوند نباید از کسی ترسید.
